Αυτή τη φορά, ΠΡΕΠΕΙ να τους γίνει... ΨΥΧΩΣΗ το κύπελλο! - ΑΝΑΔΡΟΜΗ στους έξι σερί χαμένους τελικούς (ΒΙΝΤΕΟ)

Ακολουθήστε μας στο Google news

Πριν από 16 χρόνια και κάτι μήνες, δηλαδή την περίοδο 2002-2003, ο τότε Πρόεδρος του Ολυμπιακού Πειραιώς, Σωκράτης Κόκκαλης, έβλεπε το... "κακό" να έρχεται και αποφάσισε να απολύσει τον Σρέτσκο Κάτανετς, επειδή ο Σλοβένος προπονητής δεν μπορούσε να... κατανοήσει την ψύχωση που υπήρχε στην ομάδα του Πειραιά για την κατάκτηση του 7ου σερί πρωταθλήματος.

Και μιλάμε για μία ομάδα που ΣΑΡΩΝΕ τους τίτλους στην Ελλάδα και θεωρητικά, θα έπρεπε να υπήρχε... κορεσμός. Η συγκεκριμένη λέξη όμως είναι... άγνωστη γι΄ αυτές τις ομάδες και στην ίδια κατηγορία βρίσκεται φυσικά και ο ΑΠΟΕΛ, ο οποίος οδεύει φέτος στην κατάκτηση του 7ου σερί πρωταθλήματος, αλλά... ΛΙΓΟΥΡΕΥΕΤΑΙ παράλληλα και το κύπελλο, το οποίο λείπει τα τελευταία χρόνια από την τροπαιοθήκη του, αφού η τελευταία φορά που έκανε το νταμπλ, ήταν το 2015. Αυτό θα πει ΨΥΧΩΣΗ... Στην αντίπερα όχθη, πέρασαν 30 (τριάντα) ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που η ΑΕΛ κατέκτησε το κύπελλο, σε εκείνο τον... καταραμένο όπως αποδείχθηκε τελικό με τον Άρη το 1989 και ο κόσμος της Λεμεσιανής ομάδας "διψάει" σα να πρόκειται για έναν τουρίστα που χάθηκε στην Έρημο και αναζητά μια γουλιά νερό, αναμένοντας πως και πως να δει τον αρχηγό των "κίτρινων" να σηκώνει το... τιμημένο στο ΓΣΠ στις 22 του Μάη. Αν ρωτούσες κάποιον ΑΕΛίστα τότε, πριν περίπου 30 χρόνια, που έβλεπε την ομάδα του να μετράει τρεις κατακτήσεις και ένα χαμένο τελικό σε μία πενταετία (1985-1989), ότι θα περίμενε τρεις δεκαετίες και ακόμα δεν θα ήταν σίγουρος αν τελικά θα είναι αυτός που θα πανηγυρίσει το βράδυ της 22ας Μαϊου του 2019, κι ένω έχουν προηγηθεί ΕΞΙ σερί χαμένοι τελικοί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο (στα πέναλτι, με γκολ στο 90΄, με διαιτητικά "εγκλήματα", με δέκα παίκτες, με χαμένο πέναλτι κλπ και συν τοις άλλοις, μετά από ΚΑΘΕ χαμένο τελικό, κάποιοι παίκτες να κατηγορούνται από τον κόσμο για έλλειψη πάθους, αδιαφορία και ούτω καθεξής), θα γελούσε ασταμάτητα. Σαν το νευρικό γέλιο ένα πράγμα... Κι όμως, είναι μία πραγματικότητα και όχι εφιάλτης. Στην ΑΕΛ όμως, πρέπει επιτέλους να γυρίσουν σελίδα, να κάνουν... delete στο παρελθόν και στην ηττοπάθεια και να προετοιμαστούν γι΄ αυτό το παιχνίδι, σα να είναι το τελευταίο της καριέρας τους, έχοντας στο μυαλό τους δύο... αποτελέσματα. Νίκη της ΑΕΛ ή ήττα του ΑΠΟΕΛ. Θα πρέπει με απλά λόγια, να γίνει... ΨΥΧΩΣΗ στους παίκτες η κατάκτηση του τροπαίου (γιατί αυτοί παίζουν στο χορτάρι και όχι ο κόσμος) και να γράψουν στα... παλιά τους τα παπούτσια (μην το πούμε αλλιώς) τη "χαρά της συμμετοχής" σε έναν ακόμα τελικό. Άλλωστε, πάρα πολλοί οπαδοί της ΑΕΛ, μετά τον ταπεινωτικό τελικό του 2015 απέναντι στον ΑΠΟΕΛ, όπου έφυγαν άρον-άρον και... σκασμένοι από το 60΄ από το ΓΣΖ με το σκορ στο 4-1 (παρότι η ομάδα τους προηγήθηκε για πρώτη φορά σε τελικό από το 2003 μέχρι τότε), είπαν την εξής φράση: "Καλύτερα να μην ξαναπάμε τελικό, αν δεν είναι γραφτό μας να το πιάσουμε το κύπελλο". Έχουν άδικο; Και όλοι εύχονται φυσικά, το 2019 που η ΑΕΛ επιστρέφει στους τελικούς, να είναι το έτος που θα... σπάσει η κατάρα και όχι επανάληψη του ίδιου κακόγουστου έργου. Αλλιώς, "τζάμπα" η χαρά της πρόκρισης επί του Απόλλωνα στα ημιτελικά. Το ευτύχημα πάντως για την ΑΕΛ φέτος, είναι ότι έχει στον πάγκο της έναν προπονητή, άπειρο μεν, αλλά πολύ καλό έως εξαιρετικό γνώστη της "κίτρινης" πραγματικότητας, ο οποίος μάλιστα έχει την εμπειρία ενός χαμένου τελικού ως παίκτης της Λεμεσιανής ομάδας, βιώνοντας πριν από μία δεκαετία συναισθήματα που δεν θα ήθελε να ξαναζήσει. Γι΄ αυτό και από την πλευρά του, αναμένεται να κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό, για να προετοιμάσει τους παίκτες του αγωνιστικά και ψυχολογικά στο μέγιστο βαθμό, προσπαθώντας παράλληλα να τους βγάλει απ΄ το μυαλό και τις... κουβέντες του καφενέ, που τους έστεψαν ήδη Κυπελλούχους, αφού όποιος πιστεύει ότι ο "αχόρταγος" για τίτλους ΑΠΟΕΛ θα... αδιαφορήσει στον τελικό επειδή θα έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα, πλανάται πλάνην οικτράν. Αρκετά είπαμε όμως. Πάμε για ένα γρήγορο φλας-μπακ στους έξι σερί χαμένους τελικούς της Λεμεσιανής ομάδας από το 2003 μέχρι το 2015, για να... φρεσκάρουμε και λίγο τη μνήμη μας. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στους πέντε πρώτους τελικούς, η ΑΕΛ ηττήθηκε από διαφορετική ομάδα... διαφορετικής πόλης (Αμμόχωστο, Λάρνακα, Πάφο, Λευκωσία και Λεμεσό)! ΤΕΛΙΚΟΣ 2003 - ΓΣΠ - Ανόρθωση-ΑΕΛ 0-0, 0-0 παρ. (5-3 πέναλτι) Μετά από μία επική πρόκριση με δύο νίκες (2-1 και 2-4) απέναντι στην Πρωταθλήτρια Ομόνοια, η ΑΕΛ έχοντας το μομέντουμ υπέρ της και την ψυχολογία στα ύψη, πήγαινε ως φαβορί στον τελικό απέναντι στην Ανόρθωση, αλλά, ο Γιάννης Μαντζουράκης φοβήθηκε το ματς, τα μεγάλα ατού της, Σιέποκ και Λουτσιάνο δεν τράβηξαν και μοιραία το κύπελλο χάθηκε για μια... στραβοκλωτσά του Γαρπόζη, όπως δήλωσε μετά το τέλος του τελικού στη συνέντευξη Τύπου, ο Ελλαδίτης τεχνικός της ΑΕΛ. Ήταν η πρώτη συμμετοχή μετά από 14 χρόνια σε τελικό και η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού (!) που κρίθηκε στην άχαρη διαδικασία των πέναλτι. Ένα ακόμα γεγονός που φανερώνει την αδιανόητη γκίνια αυτής της ομάδας, είναι ότι στον αντίπαλο πάγκο καθόταν ο Ανδρέας Μιχαηλίδης, ο οποίος σε αυτόν τον τελικό, πανηγύρισε το ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπαιο της καριέρας του! ΤΕΛΙΚΟΣ 2004 - ΓΣΠ - ΑΕΛ-ΑΕΚ 1-2 Δεύτερος συνεχόμενος τελικός, δεύτερη συνεχόμενη πίκρα και πάλι στο ΓΣΠ... Αυτή τη φορά, το ματς κρίθηκε στο 90ο λεπτό με τέρμα του Μάκη Παπαϊωάννου (ο οποίος είχε ανοίξει το σκορ στο 24΄), με την ΑΕΛ η οποία ισοφάρισε στο 39΄ με πανέμορφο γκολ του Λισασί, να έχει δικαιολογημένα παράπονα από το διαιτητή Θεοδότου, για κάποιες από τις αποφάσεις του. ΤΕΛΙΚΟΣ 2009 - ΓΣΠ - ΑΠΟΠ Κινύρας Πέγειας-ΑΕΛ 2-0 Ο τελικός που "σημαδεύτηκε" από τα σοβαρά διαιτητικά λάθη του Λεόντιου Τράττου που καθόρισαν το αποτέλεσμα. 15000 (δεκαπέντε χιλιάδες!) ΑΕΛίστες πήγαν στη Λευκωσία για να πανηγυρίσουν το κύπελλο μετά από 20 χρόνια και έγιναν για μία ακόμη φορά μάρτυρες για το πως αντιμετωπιζόταν τότε η ομάδα τους στα λεγόμενα "κέντρα αποφάσεων". Σεβασμός, ΜΗΔΕΝ. ΤΕΛΙΚΟΣ 2012 - ΓΣΠ - ΑΕΛ-Ομόνοια 0-1 Ο τελικός που... "πόνεσε" λιγότερο, αφού ο κόσμος της Λεμεσιανής ομάδας ήταν ακόμα "μεθυσμένος" από τη φαντασμαγορική φιέστα που έγινε πριν από μερικές ημέρες, για την κατάκτηση του ιστορικού πρωταθλήματος μετά από 44 ολόκληρα χρόνια. Παρ΄ όλα αυτά, πολύς κόσμος της ΑΕΛ έφυγε... "σκασμένος" από το ΓΣΠ, αφού χάθηκε ακόμη ένας τελικός και δεν μπορούσε να το χωνέψει. Η Ομόνοια με την... αύρα της έδρας, άνοιξε το σκορ στο 16΄ με τον Άλβες, η ΑΕΛ έμεινε με δέκα παίκτες στο 30΄ λόγω αποβολής του Ουόν (αψυχολόγητη ενέργεια), όμως παρά τις αντιξοότητες, πάλεψε μέχρι τέλους και αν δεν ήταν άτυχη (τι πρωτότυπο...) στο φινάλε με το δοκάρι του Εντμάρ στο 87΄, θα μπορούσε να στείλει το ματς στην παράταση για μία τελευταία "ζαριά". Όμως, δεν ήταν ούτε αυτή τη φορά γραφτό, παρότι απέκλεισε κατά σειρά (στους "16", "8" και "4"), ΑΠΟΕΛ, Ανόρθωση και ΑΕΚ (!)... ΤΕΛΙΚΟΣ 2013 - ΤΣΙΡΕΙΟ - ΑΕΛ-ΑΠΟΛΛΩΝ 1-2 παρ. (0-0 κανονική διάρκεια) Ο τελικός που δεν θα ξεχαστεί ποτέ... 26 χρόνια μετά τη βολίδα του Παύλου Σάββα που έστεψε Κυπελλούχο την ΑΕΛ στον πρώτο τελικό μεταξύ των "αιωνίων" της Λεμεσού (το 1987), ο Απόλλωνας πήρε ρεβάνς με σχεδόν... μυθιστορηματικό τρόπο. Αυτή τη φορά, ο τελικός έγινε στο Τσίρειο. Η ΑΕΛ ήταν στα χαρτιά το φαβορί, αφού είχε καλύτερη ομάδα από τον Απόλλωνα, όμως σε αυτό το παιχνίδι, η διαφορά δυναμικότητας δεν φάνηκε καθόλου, με τις δύο ομάδες να έχουν κλασικές ευκαιρίες για να σκοράρουν. Ο τελικός "σημαδεύτηκε" από το χαμένο πέναλτι του Βοού στο 84΄ που σπατάλησε τεράστια ευκαιρία για να "χαρίσει" το τρόπαιο στην ομάδα του, με τον Βάλε να πραγματοποιεί μία εκπληκτική απόκρουση που θα άλλαζε το ρου της ιστορίας των "κυανολεύκων". Το ματς οδηγήθηκε στην παράταση, εκεί όπου ο Απόλλωνας σκόραρε στο 95΄ με εξαιρετικό σουτ του Καρντόσο (είχε να βάλει γκολ... ΤΕΣΣΕΡΑ χρόνια, αν δεν μας απατά η μνήμη μας!) που κόντραρε στον Ουόν, άλλαξε πορεία και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως και τα λάθη που έκανε εις βάρος και των δύο ομάδων, ο Σλοβένος διαιτητής, Νταμίρ Σκόμινα. 2015 - ΓΣΖ - ΑΠΟΕΛ-ΑΕΛ 4-2 Ότι και να πούμε γι΄ αυτό τον τελικό θα είναι λίγο, αφού συνέβησαν... απίστευτα πράγματα που παραπέμπουν σε ταινία μυθοπλασίας και όχι σε (κανονικό) ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Η ΑΕΛ προηγήθηκε νωρίς (στο 11΄) με γκολ του Σέμα (πρώτη φορά προηγήθηκε στους έξι σερί χαμένους τελικούς!), ήταν καλύτερη από τον αντίπαλο της, χάνοντας κλασικές ευκαιρίες (με δοκάρι) για να πάει με προβάδισμα στα αποδυτήρια στο ημίχρονο και αντ΄ αυτού, βρέθηκε και πίσω στο σκορ με 1-2, δεχόμενη δύο ΑΣΤΕΙΑ γκολ, το δεύτερο μάλιστα στις καθυστερήσεις! Το πρώτο τέρμα ήταν τόσο ΓΕΛΟΙΟ, που δεν θα το "έτρωγε" ούτε ερασιτέχνης τερματοφύλακας στην τελευταία κατηγορία του Αγροτικού. Στο δεύτερο ημίχρονο, η ψυχολογία της ΑΕΛ ήταν στα... τάρταρα, ο τερματοφύλακας (?) Φεγκρούς... "πετούσε αετό" και ο ΑΠΟΕΛ έκανε πάρτι στο πρώτο τέταρτο, πέτυχε δύο γκολ με τους Εφραίμ και Ρίισε, δίνοντας διαστάσεις θριάμβου στη νίκη του. Το όνειρο μετατράπηκε ξανά σε εφιάλτη, μερίδα οργισμένων οπαδών της ΑΕΛ ξέσπασε κάνοντας επεισόδια και οι υπόλοιποι άρχισαν να αποχωρούν μαζικά από το 60ο λεπτό κι ενώ το ματς διακόπηκε προσωρινά, απογοητευμένοι, σαστισμένοι, σοκαρισμένοι, οργισμένοι, σκασμένοι, παραμιλώντας, βρίζοντας και ρίχνοντας... κατάρες και αναθέματα. Δράμα και τραγωδία... Γι΄ αυτό και πολλοί μονολογούν ακόμα ότι και αυτός ο τελικός δεν θα έχει καμία απολύτως αξία και νόημα, αν η ΑΕΛ δεν καταφέρει ούτε αυτή τη φορά να στεφθεί Κυπελλούχος. Γι΄ αυτό λοιπόν, προπονητής και παίκτες οφείλουν να μπουν στη μάχη του ΓΣΠ σαν "καμικάζι" και να "μασάνε σίδερα" από το πρώτο δευτερόλεπτο, για να ΞΟΡΚΙΣΟΥΝ την "πράσινη" κατάρα του 1989, για να μπορέσει επιτέλους αυτός ο λαός να "ΞΕΔΙΨΑΣΕΙ". Το αξίζει, το δικαιούται, του το χρωστά η μοίρα, η ιστορία και η πόρνη η μπάλα.

BEST OF THEMASPORTS