Η ανολοκλήρωτη ιστορία του Ίκερ Κασίγιας

Μόστολες, μια από τις πιο φιλήσυχες πόλεις της Ισπανίας, αν όχι η πιο ήσυχη.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Οκτώ το πρωί εκείνου του φθινοπώρου του 1990 ο Χοσέ Λουίς είχε μια αδικαιολόγητη ανησυχία στις κινήσεις του και μια αγωνία στο βλέμμα που η σύζυγός του, η Μαρία Ντελ Κάρμεν Γκονζάλες Φερνάντεθ, είχε ξαναδεί, μόνο όταν του ζήτησε εννιά χρόνια πριν να αφήσουν τη χώρα των Βάσκων για να μετακομίσουν στην καρδιά της Ιβηρικής.

Και τότε ο λόγος ήταν ο ίδιος, το καλό του πρώτου τους παιδιού, του μικρού Ίκερ.

Ο Χοσέ Λουίς στεκόταν ήδη έτοιμος στην πόρτα, είχε προετοιμάσει με ευλάβεια το σακίδιο του παιδιού του και αναρωτιόταν αν είχε κάνει καλά που άκουσε τους φίλους του και ενέγραψε στη «Fabrica» τον μικρό.

Ο Ίκερ έφτασε ανόρεχτος και αγουροξυπνημένος.

Στα 25 χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι το El Dorado των δοκιμών για παιδιά κάτω των 11 ετών της «Βασίλισσας», ρωτούσε τον πατέρα του ξανά και ξανά ποιος είναι αυτός ο περιβόητος Αντόνιο Μεθκίτα που όλοι τον φώναζαν «γκουρού».

Ο «γκουρού» από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 μέχρι το 2011 που άφησε την τελευταία του πνοή, ζούσε για να κάνει το μεγάλο όνειρο του Σαντιάγο Μπερναμπέου και του Μιγκέλ Μάλμπο πραγματικότητα. Να τροφοδοτεί τη μεγάλη Ρεάλ με νεαρά ταλέντα, με παιδιά που θα γαλουχηθούν με τον επονομαζόμενο «madridrismo».

Εκείνο τον καιρό ο Μεθκίτα ήταν υπεύθυνος για το «ανοιχτό κοινωνικό τουρνουά», ίσως το πιο δύσκολο απ’ όλα, καθότι το πιο El Dorado “άναρχο”.

Το τουρνουά προεπιλογής ήταν κάτι σαν παιδικό πάρτι: πέντε ώρες με πιτσιρικαρία να τρέχει άναρχα, να παίζει με ενθουσιασμό αλλά άτακτα, με φωνές, με μοναδικό εφόδιο την αγάπη για το παιχνίδι.

«Θα σας ειδοποιήσουμε», ήταν η ατάκα που άκουσε ο Χοσέ Λουίς, όταν πήγε να ακούσει την ετυμηγορία για τον γιο του.

Κατάλαβε ότι στον δρόμο της επιστροφής έπρεπε να υποβαθμίσει τη σημασία εκείνου του τουρνουά στον γιο του, να μετριάσει τις προσδοκίες, να βάλει στο παιχνίδι και τη διαχείριση της απόρριψης.

Όταν μετά από μήνες χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι της οικογένειας Κασίγιας και ο υπεύθυνος είπε στον Χοσέ Λουίς ότι ο μικρός είχε επιλεγεί για τις τελικές δοκιμές, ο συνήθως ψύχραιμος διοικητικός υπάλληλος του ισπανικού Υπουργείου Παιδείας σάστισε.

Ένα συναίσθημα μεταξύ χαράς και φόβου. Ο μικρός θα φορούσε τη φανέλα της Ρεάλ, έστω και στις ακαδημίες.

Τότε οι πιτσιρικάδες χωρίζονταν σε ομάδες με το όνομα των παικτών της ανδρικής ομάδας. Ο Ίκερ πήγε στους «Losadas», τους αντιπάλους των «Lopeteguis». Όταν πρωτοφόρεσε τη φανέλα με το στέμμα, ο Χοσέ Λουίς δάκρυσε. Το ημερολόγιο έγραφε 12 Ιανουαρίου του 1991.

Τότε ξεκίνησε η ιστορία-παραμύθι του Ίκερ με τη Ρεάλ, τότε περπάτησε σιωπηλός και ψαρωμένος πρώτη φορά το χώμα της Castellana, του δρόμου που αργότερα φόρτωσε με επιτυχίες.

Αφοσιώθηκε, πάλεψε, έλιωσε γόνατα και αγκώνες στις λάσπες των γηπέδων για να φτάσει στην πρώτη ομάδα.

Η μάνα του ξόδεψε κιλά απορρυπαντικών για να καθαρίζει τις φανέλες και τα ρούχα του.

Σκισμένα παπούτσια, τρυπημένα γάντια, ο Ίκερ πάντα πάλευε σαν να παίζει το τελευταίο του παιχνίδι.

Μοχθούσε να συνδυάσει σχολείο και ποδόσφαιρο, διάβαζε ό,τι προλάβαινε μέσα στα λεωφορεία της Sepulvedana, δεν έχανε όμως αγώνα και προπόνηση για κανέναν λόγο.

Όταν οι προπονήσεις έγιναν συχνότερες και δυο φορές την εβδομάδα διπλές, ο Χοσέ Λουίς έκανε και τον προσωπικό σοφέρ του γιου του.

Ο μικρός “κατάπινε” τις βαθμίδες στις μικρές ομάδες της Ρεάλ. Μίνι, Παίδες, Έφηβοι.

Πάντα προστάτευε την εστία μεγαλύτερων παιδιών από τον ίδιον και, όταν στα 16 του τον ενέταξαν στη δεύτερη ομάδα της Ρεάλ, την Castilla, χρειάστηκαν μόλις τέσσερα παιχνίδια για να περάσει απευθείας στο Αντρικό εξαιτίας των ταυτόχρονων τραυματισμών του πρώτου και του δεύτερου τερματοφύλακα της Ρεάλ.

Μπροστά του για ένα διάστημα είχε μόνο τον Κανιθάρες.

Θαρρείς από παιχνίδι της μοίρας, το ντεμπούτο το έκανε στον τόπο που άφησαν οι γονείς του, στη χώρα των Βάσκων.

Ήταν Σεπτέμβρης του ’99. Η πρώτη συμμετοχή με τη φανέλα της «Βασίλισσας» έγινε στο θρυλικό San Mamés, ένα από τα πιο ιστορικά γήπεδα ολόκληρης της Ευρώπης.

Τότε κατάλαβε και ο Χοσέ Λουίς ότι ο μικρός Ίκερ δεν τον είχε πια ανάγκη και είχε ανοίξει τα φτερά του να πετάξει ψηλά.

Ακόμα και στη Ρεάλ δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο “υλικό” τερματοφύλακα.

Γρήγορος, καλός με τα πόδια, με πρωτόγνωρα αντανακλαστικά και μια ολύμπια ψυχραιμία, αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία και την εμπειρία του.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο προσόν του Ίκερ σε ολόκληρη την καριέρα του, οι χαμηλοί σφυγμοί, η τρομερή ηρεμία που μετέδιδε στα “τέρατα” που αμύνονταν μπροστά του.

Ίσως γι’ αυτό να τον πήρε υπό την προστασία του ο μεγάλος αρχηγός, Φερνάντο Ιέρο, από την αρχή της καριέρας του στη Ρεάλ.

Ο Ιέρο ήταν ο άνθρωπος που εκτέλεσε το πρώτο ελεύθερο σε εκείνο τον αγώνα του San Mamès για να διώξει το άγχος από το μυαλό του Ίκερ.

Ο Ιέρο έδιωξε τη μπάλα μακριά, πλησίασε τον μικρό και με ένα μικρό χάδι στο κεφάλι τού είπε: «τώρα που έφυγε το άγχος, πλέον μπορείς μόνος σου». Και πράγματι, ο μικρός μπόρεσε. H Ρεάλ έφυγε όρθια από το λάκκο των λεόντων, το τελικό 2-2 ήταν η ανάσα της για τη συνέχεια.

Ο Γκους Χίντινκ, ο πρώτος του προπονητής στην μεγάλη ομάδα της Ρεάλ, τον πήρε μαζί του 27 Νοεμβρίου του 1997 στην Νορβηγία για τον αγώνα Champions League εναντίον της  Ρόζενμποργκ.

Ένα παιδί 16μισι χρόνων στον παγωμένο παλιακό πάγκο του Τρόντχαϊμ. Κι όμως στο βλέμμα σου έμοιαζε ανίκητος.

Ανίκητος ήταν άλλωστε στα μικρά εθνικά κλιμάκια. Σταματούσε τα πάντα, κέρδιζε το ένα βραβείο μετά το άλλο.

Όταν έγινε επαγγελματίας και η διοίκηση της Ρεάλ αποφάσισε να στηρίξει εξ ολοκλήρου το προϊόν από τα σπλάχνα της, ο Ίκερ είχε φορέσει ήδη το φωτοστέφανο του “αγίου προστάτη” της εστίας των «Galácticos».

Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο Μουντιάλ U20 του 1999 στη Νιγηρία. Αποκρούσεις πέναλτι, εκτινάξεις στις γωνίες, πάσες ακριβείας, αριστοτεχνική διεύθυνση της άμυνας.

Βασιζόμενη σε αυτά τα -πάντα υπό εξέλιξη και βελτίωση- χαρακτηριστικά του, η Ρεάλ τού εμπιστεύτηκε την εστία της. Η Ρεάλ που απείχε πολύ ακόμη από τη «decima» και την απόλυτη εγκαθίδρυση του μύθου της.

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1999 πάτησε το χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου στην Αθήνα. Το πρώτο του παιχνίδι στο Champions League το κατέγραψε στη χώρας μας, την Ελλάδα, σε εκείνο το μυθικό 3-3 του Ολυμπιακού με τους «Merengues».

Μετά από λίγους μήνες ο πιο νεαρός τερματοφύλακας στην ιστορία του Champions League ύψωνε το Κύπελλο Πωταθλητριών στον ουρανό του Παρισιού.

Στη φιέστα πίσω στη Μαδρίτη πήγε με το λεωφορείο, δεν είχε ακόμη καν δίπλωμα οδήγησης. Λίγες μέρες μετά το ντεμπούτο και με τις «Furias Rojas» στο φιλικό της Ισπανίας στο Γκέτεμποργκ κόντρα στη Σουηδία.

Την επόμενη χρονιά ήρθε και το πρώτο Πρωτάθλημα, η πρώτη κατάκτηση της Liga. Σε μια ομάδα αστέρων και λεγεωνάριων, ο Ίκερ ήταν η περηφάνια της Μαδρίτης, ο αγαπημένος των madridistas, γεγονός που είχε και θετικό και αρνητικό αντίκτυπο στη διαδρομή του.

Το αγαπημένο παιδί, εκείνο που ο γονιός ξεχωρίζει, κι ας μην το παραδέχεται, είναι πάντοτε εκείνο που σηκώνει το βάρος και καλείται να αντέξει στις υψηλές απαιτήσεις.

Ο Ίκερ αμφισβητήθηκε, η χρησιμοποίησή του κάτω από τα υπεραπαιτητικά γκολπόστς της Ρεάλ θεωρήθηκε ρίσκο, απερισκεψία, κίνηση μάρκετινγκ.

Πολλοί φαντασμένοι οπαδοί και μη εκείνη την εποχή θα προτιμούσαν πχ το είδωλο του ίδιου του Κασίγιας στη θέση του τερματοφύλακα των «Galácticos», τον τρομακτικό Όλιβερ Καν.

Ο Ίκερ παρέμενε σιωπηλός και έκανε απλώς τη δουλειά του. Είχε μια σπάνια ικανότητα να αποδέχεται την κριτική και συνάμα να μην επηρεάζεται. Είχε μάθει άλλωστε στα δύσκολα, να λειτουργεί σαν αουτσάιντερ και να μάχεται για την πιο μοναχική και μοιραία θέση στο ποδόσφαιρο. Μπούγιο, Κανιθάρες, Λοπετέγκι, Μπιτζάρι. Ο Κασίγιας τούς προσπέρασε όλους και δεν ξανακοίταξε ποτέ πίσω.

Έκανε λάθη, όλοι κάνουμε. Ξεχώρισε όμως, και γιατί ήξερε να πέφτει και να σηκώνεται αμέσως.

Έγινε είδωλο σχεδόν αμέσως, το 1981 που γεννήθηκε το όνομά του, το είχαν κάτι λιγότερο από 3.000 άνδρες. Σήμερα «Ίκερ» έχουν βαπτιστεί περίπου 40.000 Ισπανοί, εκ των οποίων το 73% αγόρια γεννημένα μετά την ονειρεμένη παρθενική του σεζόν που μονιμοποιήθηκε σε Ρεάλ και Εθνική.

Φόρεσε το περιβραχιόνιο σε όσα παιχνίδια έλειπε ο μεγάλος Ραούλ.

Παρότι ο νεαρότερος, ήταν εκείνος που έβγαινε μπροστά για να απορροφήσει τους κραδασμούς σε μια ομάδα που “έπρεπε” να κερδίζει πάντα και με σκορ.

Ο Τύπος ήταν “τόσο όσο” φιλικός μαζί του, γιατί εκείνη την εποχή στη Ρεάλ το ρόστερ προκαλούσε ίλιγγο. Ζιντάν, Ρονάλντο, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος, Μακμάναμαν, Μπέκαμ, Ραούλ, η λίστα είναι ατέλειωτη.

Οι εξαιρετικές του εμφανίσεις τον μονιμοποιούν και στην Εθνική Ισπανίας.

Είναι ο βασικός τερματοφύλακας στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής το 2002, διέπρεψε στην κάτω του αναμενομένου παρουσία των Ισπανών, αποκρούοντας τρία πέναλτι στο παιχνίδι με την Ιρλανδία στους «16» του θεσμού.

Πήρε πάλι επάνω του τη “διαχείριση” με τον Τύπο, είναι ακόμη απ’ εκείνους που δεν φοβούνται ούτε να εκτεθούν ούτε να βγουν από την περιβόητη “ζώνη ασφαλείας” των ποδοσφαιριστών.

Μέχρι το 2007, στα 26 του, είχε συμπληρώσει 42 διεθνείς συμμετοχές, ακόμα και ειδικοί δεν μπορούσαν να υπολογίσουν πόσα ρεκόρ θα γράψει το κοντέρ. Πρωταθλήματα, Super Cup, Κύπελλα, Champions League, Διηπειρωτικό.

Ό,τι και να κατακτούσε όμως με τις «Merengues», η αμφισβήτηση ήταν εκεί.

Δεν επελέγη τυχαία ο “σταθμός” στο 2007. Είναι η σεζόν που ο Φάμπιο Καπέλο έθεσε ανοιχτά “θέμα τερματοφύλακα” στην ομάδα και επέλεξε πολλάκις να ξεκινήσει τον Ντιέγκο Λόπες.

Η χρονιά που ήρθε ο ήρωας της Κωνσταντινούπολης, Γέρζι Ντούντεκ, στο Bernabéu, με σκοπό «να μην αισθάνεται ο Κασίγιας ότι έχει τη φανέλα σπίτι του», όπως είπε ο ίδιος ο Δον Φάμπιο.

Χωρίς να κατονομάσει τον προπονητή του, ο Κασίγιας πήρε και πάλι καθαρή θέση: «Πρώτος απ’ όλους εγώ ξέρω τα λάθη και τις αδυναμίες μου. Όπως ξέρω και ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την πορεία μου και την καριέρα μου μέχρι τώρα».

Ο τερματοφύλακας μιας τόσο μεγάλης ομάδας συνοδεύεται πάντοτε και από αμφισβήτηση και επί της ουσίας κάνει τη δυσκολότερη δουλειά απ’ όλους.

Αυτή είναι η μοίρα του, αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα του.

Ο επιθετικός, και να αστοχήσει, θα έχει την ευκαιρία στην επόμενη φάση να διορθώσει το λάθος του. Ο τερματοφύλακας ποτέ, απλούστατα διότι το λάθος κοστίζει όσο δέκα μαζεμένα των συμπαικτών του.

Στη Ρεάλ, λόγω επιθετικής διάθεσης και τρόπου παιχνιδιού, οι αντίπαλοι έκαναν σε κάθε παιχνίδι τρεις με τέσσερεις καθαρές φάσεις για γκολ.

Ο Ίκερ έπρεπε και στις τέσσερεις να είναι έτοιμος. Κι ας ήταν “κρύος”, κι ας ήταν θεατής του αγώνα μέχρι εκείνο το σημείο.

Ο Ίκερ τα εξηγούσε όλα αυτά απευθυνόμενος μέσω του Τύπου στον κόσμο της Ρεάλ, ουσιαστικά καθησύχαζε το ακροατήριο παραδεχόμενος ότι δεν είναι άτρωτος, ότι είναι άνθρωπος και όχι μηχανή, όπως οι περισσότεροι συμπαίκτες του.

Επέμενε ότι δεν παίζει μόνη της η Ρεάλ, παίζει και ο αντίπαλος και το επίπεδο του Ισπανικού Πρωταθλήματος είναι τόσο υψηλό που και η ήττα είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι.

Παρέμενε συνεπέστατος και στο ίδιο προφίλ και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Αν και πολύφερνος εργένης, προστάτευε την προσωπική ζωή και ταυτόχρονα εξέθετε τον εαυτό του στις σωστές δόσεις.

Το 2005 έκανε ένα πέρασμα από την ταινία «Torrente 3: El protector», παρέα με Γκούτι και Ελγκέρα, αργότερα πέρασε και από το τηλεοπτικό και “μοντιπαϊθονικό” «Splunge», μια σειρά που είχε τεράστια επιτυχία στον νεαρόκοσμο της Ισπανίας.

Διαφημίσεις, εικόνες από το σπίτι να παίζει βιντεοπαιχνίδια, ένα πρώιμο coolness που στην Ισπανία ήταν δυσεύρετο για ποδοσφαιριστή πρώτης γραμμής. Παράλληλα, φρόντιζε να βοηθά αθόρυβα και παρείχε κοινωνική εργασία σε ίδρυμα αρωγής τοξικομανών. Με λίγα λόγια, ο Ίκερ ήταν μέσα σε όλα. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν η συνέπεια και η καλή παρουσία στο ποδόσφαιρο.

Ο Καπέλο δεν άντεξε στον πάγκο της «Βασίλισσας», ο Κασίγιας “απάντησε” με την πιο παραγωγική σεζόν του και κατέκτησε το βραβείο καλύτερου τερματοφύλακα, το πολυπόθητο Trofeo Ricardo Zamora, που έλειπε από τη συλλογή του.

Στα 27 του χρόνια έγινε ο τερματοφύλακας με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Ρεάλ, το καλοκαίρι και Πρωταθλητής Ευρώπης με την Ισπανία στη Βιέννη. Ήταν ήδη μύθος.

Ο κόσμος τον αγαπούσε, εκείνος ανταπέδιδε με τρομερές αποκρούσεις και αυτοθυσία που δύσκολα περίμενε κανείς από τους «κακομαθημένους “Galácticos”», όπως έγραφε η «Marca».

Η απόκρουσή του με τη Σεβίλλη τον Οκτώβριο του 2009 έχει μείνει στην ιστορία, είναι το σήμα κατατεθέν της καριέρας του.

Το 2010 είναι το ορόσημο της ζωής του από κάθε άποψη.

Η νεαρή δημοσιογράφος Σάρα Καρμπονέρο καλύπτει το ρεπορτάζ της Ρεάλ. Στην αρχή ένα διακριτικό φλερτ, κάποια μηνύματα, μια ευγενική εκδήλωση ενδιαφέροντος.

Περιοδικά και τηλεοπτικά βαριετέ ασχολούνται ώρες ολόκληρες με το διαφαινόμενο ειδύλλιο. Ίκερ και Σάρα πουλάνε σαν φρέσκα ψωμάκια στον πάγκο του φούρνου.

Το καλοκαίρι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της βουβουζέλας στη Νότιο Αφρική, εκτός από τον παγκόσμιο τίτλο, το φιλί που έμεινε στην ιστορία. Αυθόρμητο, ελεύθερο, παιδικό, καθαρό.

Το ίδιο αποδείχτηκε και η σχέση του ζευγαριού που άντεξε στον χρόνο και δοκιμάστηκε.

Δυο νέοι άνθρωποι, όμορφοι, επιτυχημένοι και ερωτευμένοι. Την εποχή των αδυσώπητων media και της ανθρωποφαγίας, μια τέτοια δημοσιοποίηση μπορούσε να αποβεί καταστροφική για τις καριέρες αμφοτέρων.

Η Ισπανία εξακολούθησε να τελεί σε παράκρουση για το καινούργιο ζεύγος. Κάθε μέτρια εμφάνιση του Ίκερ οφείλετο στην Καρμπονέρο, κάθε δημοσιογραφική επιτυχία της Σάρα συνέβαινε εξαιτίας της “δύναμης” του Κασίγιας.

Η Ισπανία είχε αντικαταστήσει το πριγκιπικό ζεύγος με τον Ίκερ και τη Σάρα, τον αρχηγό πια της Ρεάλ (ο Κασίγιας πήρε το περιβραχιόνιο ως πρώτος αρχηγός τη σεζόν 2010-2011) και την χολιγουντιανής ομορφιάς ρεπόρτερ.

Η Ρεάλ εξακολουθούσε να μάχεται με τη «Μπάρσα» για τα πρωτεία σε Ισπανία και Ευρώπη, τις περισσότερες φορές έβλεπε την πλάτη των «Βlaugrana», εκτός από την περίεργη σεζόν του Μουρίνιο, όταν και κατέκτησε ασθμαίνοντας τον τίτλο.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Ίκερ κάθισε στον πάγκο αδιαμαρτύρητα μετά από παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, ήταν όμως και η σεζόν του δεύτερου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Ισπανία στο Κίεβο.

Ο Μουρίνιο έφερε στη Μαδρίτη τον Ντιέγο Λόπεθ, ο Ίκερ αθόρυβα είχε γίνει ο δεύτερος τερματοφύλακας της Ρεάλ, παρόλο που το θυμούνται ελάχιστοι.

Και, όταν ήρθε ο Αντσελότι, εξακολούθησε να μένει στον πάγκο, αγωνιζόταν σποραδικά είτε στο Champions League είτε στο Κύπελλο Ισπανίας.

Στο μεγάλο ραντεβού για τη «decima» όμως δεν ήταν δυνατό να είναι απών.

Το δέκατο «μεγάλο Κύπελλο με τ’ αφτιά» η Ρεάλ το κατέκτησε με εκείνον κάτω από τα δοκάρια, με εκείνον να έχει το περιβραχιόνιο δεμένο στο μπράτσο.

Ήταν πια μια άλλη Ρεάλ, όχι εκείνη που γνώρισε. Η Ρεάλ του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Πέπε, του Σέρχιο Ράμος.

Αναγνώριζε ότι οι εποχές αλλάζουν, το ίδιο και το ποδόσφαιρο.

Ο ερχομός του πρώτου του παιδιού με την Σάρα, του Μαρτίν, τον είχε ωριμάσει σε τέτοιον βαθμό και πλέον είχε απόλυτη αντίληψη των καταστάσεων γύρω του.

Τον Ιούνιο του 2014 ήρθε και η πέμπτη παρουσία σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στα γήπεδα της Βραζιλίας.

Θα περίμενε κανείς ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, με δεδομένη την αγάπη και τα θέλω του κοινού της Ρεάλ, θα υπέγραφε μαζί του το τελευταίο, τιμητικό συμβόλαιο. Δεν το έκανε.

Δεν έπρεπε να φύγει από τη Ρεάλ ο Κασίγιας. Οι σημαίες δεν πρέπει να αποχωρίζονται τον ιστό τους, ειδικά στο ποδόσφαιρο του σήμερα που οι Τότι, οι Μπουφόν, οι Κασίγιας είναι δυσεύρετοι.

Ιούλιο του 2015 ανακοινώθηκε από την Πόρτο. Η μεταγραφή έκανε αίσθηση παγκοσμίως, οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι δεν περίμεναν ποτέ να δουν τον Κασίγιας με διαφορετικό σήμα στο στήθος.

Τίμησε και την Πόρτο, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος και των επιτυχιών των «Δράκων», αλλά, κακά τα ψέματα, ο Ίκερ στο μυαλό όλων μας δεν έφυγε ποτέ από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Το Μάρτιο του ’16 παντρεύτηκε τη Σάρα με παράνυμφο τον γιο τους, λίγο αργότερα ήρθε και ο δευτερότοκος γιος, ο Λούκας.

Η οικογένεια Κασίγιας είχε βρει τη γαλήνη της στη Λισαβόνα, τα media ήταν λιγότερο πιεστικά, στην Πορτογαλία το ζευγάρι έζησε τα χρόνια που έχασε στην Μαδρίτη.

Λένε πως, όταν βρίσκεις την παρατεταμένη και διαρκή ευτυχία, οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν και επαναφέρουν την ισορροπία.

Την Πρωτομαγιά του 2019 ο Ίκερ αισθάνθηκε ένα βάρος στην καρδιά του στην προπόνηση της Πόρτο και γονάτισε στο έδαφος. Καρδιακή προσβολή στα 38 του χρόνια. Λίγες μέρες αργότερα, η ανακοίνωση της Σάρα ότι διαγνώστηκε με καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας.

Νέοι, όμορφοι, επιτυχημένοι, πλούσιοι, διάσημοι. Ο μισός πλανήτης έτρεχε πίσω τους.

Όλος ο κόσμος εμπρός σε αυτά τα δυο συγκλονιστικά θέματα υγείας στέκει αμήχανος και σωπαίνει. Το ζευγάρι μένει ενωμένο, το παλεύει, νικά. Μετά τη θύελλα, έρχεται το διαζύγιο. Πολιτισμένα, ανθρώπινα, με μόνη έννοια τα δυο παιδιά τους, τον Μαρτίν και τον Λούκας. 

«Αισθανόμαστε υπερήφανοι για την οικογένεια που χτίσαμε με αγάπη, η οποία μας γέμισε ευτυχία όλα αυτά τα χρόνια. Η αγάπη μας αυτή παίρνει διαφορετικούς δρόμους, αλλά θα συνεχίσουμε μαζί στο καθήκον να είμαστε αφοσιωμένοι γονείς, όπως το έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Είναι μία απόφαση που λάβαμε μετά από πολλή σκέψη και από κοινού. Ο σεβασμός και η φιλία θα παραμείνουν πάντα.

Η προτεραιότητά μας είναι από την αγάπη αυτή να συμβάλλουμε στο ευ ζην και την εκπαίδευση των παιδιών μας, για να μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον σταθερό και υγιές. Με αυτά τα λόγια σάς παρακαλούμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μας αυτή τη στιγμή της αλλαγής. Αυτές οι λέξεις είναι η μόνη δημόσια τοποθέτησή μας. Ευχαριστούμε για την κατανόηση».

Ο Ίκερ το ξεπέρασε. Δεν ήταν ωστόσο ποτέ ο ίδιος.

«Η καρδιακή προσβολή με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα. Άλλαξαν πολλά, κυρίως αυτά που είχα μέσα στο κεφάλι μου. Οι ποδοσφαιριστές το έχουμε αυτό το πρόβλημα. Δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε και δεν συνειδητοποιούμε πόσους άγνωστους ανθρώπους μπορούμε να κάνουμε ευτυχισμένους».

Είναι πολύ σημαντικά τα λόγια του Κασίγιας, ακριβώς γιατί τα ξεστόμισε ένας άνθρωπος που τα είχε όλα και κινδύνευσε να τα χάσει σε μια στιγμή.

Η αποχώρησή του από την ενεργό δράση ήταν πολύ πιο εύκολη του αναμενομένου.

Είχε αξιολογήσει πια εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, δεν τον απασχόλησε καν ότι δεν έκλεισε τη σπουδαία καριέρα του στην Ρεάλ.

Είναι πια τόσο universal προσωπικότητα που η θεσμική ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο στην Ισπανία δεν προξένησε εντύπωση σε κανέναν, απεναντίας ο κόσμος τού ποδοσφαίρου υποδέχτηκε την είδηση με ιδιαίτερη ζέση.

Ίσως γιατί η ιστορία του Ίκερ δεν έπρεπε και δεν πρέπει να παραμείνει ανολοκλήρωτη, ίσως γιατί έχουμε ανάγκη σημαίες που υψώθηκαν, αποκαθηλώθηκαν και κυμάτισαν ξανά. 

BEST OF THEMASPORTS