Η εξωπραγματική νύχτα του στίβου: Ο μυθικός αγώνας που εμπνέει το όνειρο του Τεντόγλου για τα 9 μέτρα

Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό, 1968. O 22χρονος τότε Αμερικανός άλτης Μπόμπ Μπίμον φουντώνει την trendy κουβέντα για… εξωγήινους, με μια επίδοση που μοιάζει να είναι από άλλο πλανήτη. Παίρνει το παγκόσμιο ρεκόρ από τα 8,35μ. και το πηγαίνει μισό και πλέον μέτρο μακριά, στα 8,90μ. Το υψόμετρο του Μεξικού μπορεί σύμφωνα με τους ειδικούς να βελτιώσει ένα άλμα έως και 30 εκατοστά, ωστόσο ο δεύτερος του αγώνα, ο Ανατολικογερμανός Κλάους Μπέερ, παίρνει το ασημένιο με 8,19μ. Η κορυφαία επίδοση του Μπίμον έως τότε ήταν το 8,33μ., κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με ποιον τρόπο δεν βγήκε οριακά έξω από το σκάμμα. Δεν ήταν γνωστό ότι τα όρια του ανθρώπου μπορούν να φτάσουν τόσο μακριά.

Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, Τόκιο, 1991. Ο Καρλ Λιούις είναι ξανά το μεγάλο φαβορί για ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα. Είναι αήττητος στο άλμα σε μήκος για 65 σερί αγώνες (και 10 χρόνια), ξεπερνώντας εφτά φορές στην καριέρα του τα 8,70μ.! Είναι δις Ολυμπιονίκης (το ’84 και το ’88) σε 100 μέτρα και μήκος, ενώ πέντε μέρες πριν από τον τελικό του μήκους, στο Τόκιο, έχει κάνει νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. (9,86), κατακτώντας το τρίτο του χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Μοναδικός αθλητής που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Λιούις είναι ο 27χρονος Μάικ Πάουελ. Εκείνη τη σεζόν είχε κερδίσει τους 13 από τους 14 στους οποίους είχε συμμετάσχει. Είχε ηττηθεί στο μοναδικό αγώνα που είχε λάβει μέρος το πρώτο οχτάμηνο του ’91 ο 30χρονος σούπερ σταρ. Ήταν οι Παναμερικανικοί Αγώνες του Ιουνίου, όπου ο Λιούς νίκησε για ένα εκατοστό με το τελευταίο άλμα του! Ο Πάουελ είχε κάνει τότε 8,63μ., ενώ το ατομικό ρεκόρ του ήταν 8,66μ. Δεν αρκούσε όμως για να πετύχει την πρώτη νίκη του σε 15 αναμετρήσεις απέναντι στον Λιούις!

Θα χρειαζόταν να συμβεί κάτι… εξωπραγματικό για να σπάσει αυτό το σερί, στη μεγαλύτερη βραδιά στην ιστορία του στίβου. Δύο υπεράνθρωποι σε ένα ανυπέρβλητο μπρα ντε φερ, που διέλυσαν κάθε νόρμα, βγαίνοντας εκτός ορίων των έως τότε γνωστών ανθρωπίνων δυνατοτήτων.

Στο πρώτο τους άλμα ο Λιούις έκανε 8,68μ. και ο Πάουελ 7,85μ. Στο επόμενο ο πρώτος ήταν άκυρος και ο δεύτερος έφτασε στα 8,54μ. Στο τρίτο ο Πάουελ έμεινε ξανά χαμηλά (8,29μ.) και Λιούις φάνηκε να βάζει μια και καλή τα πράγματα στη θέση τους. 8,83μ., η τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, έστω με ευνοϊκό άνεμο. Τρίτη γιατί το 1987 ο Αρμένιος (Σοβιετικός τότε) Ρόμπερτ Εμιγιάν είχε κάνει 8,86μ. στο υψόμετρο του Τσαγκαντζόρ, 1840 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.

Στην τέταρτη προσπάθεια ο Πάουελ ξαφνικά απασφάλισε. «Πέταξε» και προσγειώθηκε κοντά στα 9 μέτρα, αλλά βγήκε άκυρος για χιλιοστά – μάλιστα αμφισβήτησε προς στιγμή το “πόρισμα” των κριτών. Βλέποντας το ο Λιούις ψυχανεμίστηκε ότι μπορεί να μην του φτάνει το 8,83. Στο δικό του τέταρτο έκανε το ασύλληπτο 8,91μ., που μόνο λόγω του εκτός ορίου ευνοϊκού ανέμου δεν αναγνωρίστηκε ως νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Φυσικά, σε συνθήκες Μεξικού (ή Τσαγκαντζόρ) αυτό το άλμα θα είχε ξεφύγει αρκετά πάνω από τα 9 μέτρα.

Ο Πάουελ χρειαζόταν κάτι αδιανόητο. Να επαναλάβει ένα άλμα σαν το τέταρτο, αλλά να είναι αυτή τη φορά νόμιμο. Να το κάνει δηλαδή δεύτερη σερί φορά όταν σε όλη την καριέρα του δεν είχε ξεπεράσει το 8,73μ. (και αυτό σε μεγάλο υψόμετρο). Εκείνη η βραδιά όμως, της 30^ης Αυγούστου του ’91, στο Τόκιο είχε κάτι μαγικό. Ήταν μια βραδιά που 33 χρόνια μετά (και τόσα χρόνια πριν) δεν έχει επαναληφθεί.

Το σπριντ ήταν ταχύτατο, το πάτημα όπως έπρεπε. Όλα τέλεια έκτοτε, η τεχνική στον αέρα και κατά την πτώση. Ο άνεμος οριακά ευνοϊκός, άπαντες κράτησαν την ανάσα τους μέχρι να αποκαλυφθεί η μέτρηση: 8,95μ., ένα νέο ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ, χωρίς υψόμετρα και ευνοϊκούς ανέμους.

menshouse.gr