Η Τότεναμ, μια χαμένη έξοδος στο CL και κάτι ύποπτα λαζάνια

Το βράδυ του Σαββάτου 6 Μάϊου του 2006 σε μια πριβέ αίθουσα του ξενοδοχείου Λόντον Μάριοτ στο ανατολικό Λονδίνο το κλίμα ήταν χαλαρό και αισιόδοξο.

Ακολουθήστε μας στο Google news

Οι παίκτες της Τότεναμ απολάμβαναν τις τελευταίες στιγμές χαλάρωσης πριν κατευθυνθούν στα δωμάτια τους, γέμιζαν τα πιάτα τους από έναν πλούσιο και φημισμένο για την ποιότητα του μπουφέ που περιλάμβανε αρκετές εκλεκτές επιλογές, από μπριζόλα και κοτόπουλο μέχρι λαζάνια και μακαρονάδα, και έστηναν πηγαδάκια που είχαν ως βασικό θέμα συζήτησης τον αγώνα που ακολουθούσε την επόμενη μέρα, ένα μικρό λονδρέζικο ντέρμπι μεταξύ της Τότεναμ και της Γουέστ Χαμ.

Αυτή ήταν η τελευταία διανυκτέρευση τους για εκείνη τη σεζόν, αφού ο αγώνας της Κυριακής έκλεινε τη σεζόν της Πρέμιερ Λιγκ. Μια σεζόν που είχε κυλήσει ανέλπιστα καλά για τους «Σπερς» καθώς για πρώτη φορά μετά από το 1990 βρισκόταν σταθερά στην πρώτη εξάδα. Η ομάδα του Μάρτιν Γιολ είχε καπαρώσει τους τελευταίους μήνες της χρονιάς την τέταρτη θέση που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, μια διοργάνωση στην οποία η Τότεναμ είχε να δώσει το παρών περισσότερα από σαράντα χρόνια! Οι άνθρωποι της πίστευαν πως μια συμμετοχή εκεί θα βοηθούσε το σύλλογο και οικονομικά και από θέμα πρεστίζ, στην προσπάθεια που έκανε να αλλάξει επίπεδο και να πλησιάσει τις κορυφαίες ομάδες της χώρας.

Ένα ακόμα μεγάλο ζήτημα ήταν και η άτυπη κόντρα με τη μεγάλη της αντίπαλο στο βόρειο Λονδίνο, την Άρσεναλ. Σε μια σεζόν που η ομάδα του Βενγκέρ έκανε την καλύτερη πορεία της στην Ευρώπη και ετοιμαζόταν να παίξει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Παρίσι, η Τότεναμ είχε καταφέρει να την προσπεράσει στη βαθμολογία και της δινόταν μια δεύτερη χρυσή ευκαιρία να την αφήσει εκτός του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ. Λέμε δεύτερη γιατί μερικές μέρες πριν, στα τέλη του Απρίλη, οι παίκτες του Γιολ κρατούσαν μέχρι τα τελευταία λεπτά ένα σπουδαίο διπλό μέσα στο Χάιμπουρι, που ουσιαστικά θα κλείδωνε σε μεγάλο βαθμό την τέταρτη θέση από τότε. Στο 84′ όμως ο Τιερί Ανρί, που είχε περάσει ως αλλαγή στον αγώνα καθώς ο Βενγκέρ είχε δώσει προτεραιότητα στον ιστορικό ημιτελικό με τη Βιγιαρεάλ, βρήκε το δρόμο προς τα δίχτυα, έκανε το 1-1 και με αυτή την ισοπαλία άφησε ανοιχτή τη μάχη για το τελευταίο εισιτήριο.

Ακόμα κι έτσι όμως, η Τότεναμ κρατούσε την τύχη στα χέρια της. Εκείνο το βράδυ του Μάϊου βρισκόταν ένα βαθμό πάνω από τη μισητή γειτόνισσα της, άρα της αρκούσε να φέρει ίδιο αποτέλεσμα. Το μεσημέρι της Κυριακής η Άρσεναλ θα υποδεχόταν την αδιάφορη Γουίγκαν ενώ εξίσου αδιάφορη βαθμολογικά ήταν και η Γουέστ Χαμ, που επιπρόσθετα είχε το μυαλό της περισσότερο στον τελικό του κυπέλλου απέναντι στη Λίβερπουλ που θα διεξαγόταν την επόμενη εβδομάδα. Με αυτά τα θετικά δεδομένα και μια ευχάριστη ανυπομονησία οι παίκτες τέλειωσαν το δείπνο τους και χωρίστηκαν για να πάνε στα δωμάτια τους. Αυτές ήταν και οι τελευταίες χαλαρές στιγμές που πέρασαν εκείνες τις μέρες. “Φάγαμε κανονικά τα λαζάνια μπολονέζ που είχε το μενού, πήγαμε στα κρεβάτια μας και μετά αρχίσαμε να πέφτουμε σαν μύγες. Ήταν ένα χάος.” όπως ακριβώς το περιέγραψε ο μέσος της ομάδας, Τζερμέιν Τζένας.

Οι περιγραφές από εκείνο το βράδυ περιλαμβάνουν μια μικρή γκάμα διαφορετικών μαρτυρίων αλλά κι ένα κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι όσοι αντιμετώπισαν πρόβλημα, πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της νύχτας όχι στα κρεβάτια τους αλλά στην τουαλέτα. “Ήμουν χάλια”, διηγείται ο αμυντικός Κάλουμ Ντάβενπορτ, “θυμάμαι ότι σηκώθηκα μέσα στα άγρια χαράματα και βρέθηκα να στέκομαι με το κεφάλι χωμένο στο νεροχύτη. Το τι ακολούθησε δεν είναι καθόλου ωραία εικόνα. Δεν είχα κουράγιο να φύγω από εκεί”. Ο γιατρός της ομάδας έκανε ολονυχτία, πηγαίνοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βοηθήσει τους παίκτες αλλά το έργο του ήταν αρκετά δύσκολο. Τις πρώτες πρωινές ώρες ο Μάρτιν Γιολ ανακάλυψε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Δέκα ποδοσφαιριστές είχαν περάσει το βράδυ σφαδάζοντας από τους πόνους και οι περισσότεροι εξ αυτών (όπως ο πρώτος σκόρερ Ρόμπι Κιν και οι Κάρικ και Ντάβιντς) ήταν σχεδόν αναντικατάστατοι στην πορεία εκείνης της χρονιάς. Αμέσως σήμανε συναγερμός στις τάξεις της διοίκησης.

Όσο οι παίκτες προσπαθούσαν να συνέλθουν κάπως και να σταθούν στα πόδια τους, ο πρόεδρος Ντάνιελ Λίβι ενημέρωνε τους ανθρώπους της Πρέμιερ Λιγκ αλλά και αυτούς της Γουέστ Χαμ για την απρόοπτη εξέλιξη και ζητούσε αναβολή του αγώνα. Οι διαπραγματεύσεις όμως δεν κύλησαν όπως θα ήλπιζε. Αν και η Γουέστ Χαμ ήταν θετική σε κάθε ενέργεια που θα διευκόλυνε την αντίπαλο της, η διοργανώτρια αρχή ξέκοψε εξ αρχής κάθε πιθανότητα να διεξαχθεί ένα κρίσιμο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής άλλη μέρα. Αν η Τότεναμ ήθελε να πάρει την πρωτοβουλία και να μην αγωνιστεί, σύμφωνα με τους κανονισμούς θα διεξαγόταν μετά έρευνα και ανάλογα με το πόρισμα της οι «Σπερς» μπορεί να δικαιώνονταν αλλά μπορεί και να κατέληγαν με αφαίρεση βαθμών, όπως είχε συμβεί σε μια αντίστοιχη περίπτωση μερικά χρόνια πριν με τη Μίντλεσμπρο.

Η τελευταία ελπίδα του Λίβι ήταν να πείσει τους πάντες να καθυστερήσει μερικές ώρες η σέντρα, ώστε να προλάβει να βελτιωθεί τουλάχιστον η κατάσταση κάποιων παικτών. Η Πρέμιερ Λιγκ δεν είδε με κακό μάτι μια τέτοια προοπτική αλλά το άκυρο αυτή τη φορά ήρθε από την αστυνομία. Παραδοσιακά, οι οπαδοί των δυο λονδρέζικων ομάδων είχαν ήδη αρχίσει να τα πίνουν από νωρίς, αφού ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις 3 το μεσημέρι, και σε περίπτωση που η σέντρα πήγαινε τέσσερις ώρες αργότερα, όπως ζητούσε η Τότεναμ, η κατάσταση θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει. Η μόνη ρεαλιστική επιλογή για τον Λίβι ήταν να κατεβάσει την ομάδα κανονικά και να αναζητήσει εκ των υστέρων κάποια μορφή δικαίωσης.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των ίδιων των παικτών αλλά και των συμπαικτών τους, που από καθαρή τύχη την έβγαλαν καθαρή, το λεωφορείο που μετέφερε την ομάδα στο Άπτον Παρκ αλλά και η αίθουσα των αποδυτηρίων έμοιαζαν με δωμάτιο ασθενών. Κάποιοι παίκτες είχαν χάσει το χρώμα τους και έμοιαζαν εμφανώς ταλαιπωρημένοι, κάποιοι επισκέπτονταν συνεχώς την τουαλέτα ενώ σχεδόν όλοι από τη δεκάδα που υπέφερε έδειχναν πως δύσκολα θα μπορούσαν να βγάλουν ένα τόσο κρίσιμο 90λεπτο σε τέτοιο απαιτητικό επίπεδο. Ο Μάικλ Κάρικ, που ήταν μάλλον στη χειρότερη κατάσταση από όλους αφού μέχρι και οι παίκτες της Γουέστ Χαμ δήλωσαν αργότερα πως τον έβλεπες και καταλάβαινες από το χρώμα του ότι δεν είναι καλά, έχει αφιερώσει μερικές παραγράφους από την αυτοβιογραφία του στο μαρτύριο που έζησε εκείνη τη μέρα. “Ήμασταν στα αποδυτήρια και προσπαθούσα να ακούσω τις τελευταίες οδηγίες του Μάρτιν αλλά κάθε τρεις και λίγο αναγκαζόμουν να τρέξω στην τουαλέτα για να ξεράσω και να αντιμετωπίσω τα συμπτώματα της διάρροιας.”

Με σύμμαχο τα χάπια που τους έδωσε ο γιατρός, οι ποδοσφαιριστές έπαιξαν τελικά το πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζόν ξεζουμισμένοι και αυτό ήταν εύκολα διακριτό σε όλους. O αθλητικός διευθυντής της ομάδας τότε, Νταμιάν Κομολί, υποστηρίζει ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ μια φάση στα πρώτα λεπτά όταν ο διαβόητος για το ξεπέταγμα και την ταχύτητα του Άαρον Λένον κυνήγησε μια μπαλιά στον κενό χώρο μαζί με τον αριστερό μπακ της Γουέστ Χαμ Πολ Κοντσέσκι και, παραδόξως, ηττήθηκε κατά κράτος. “Αν ο Κοντσέσκι τρέχει πιο γρήγορα από τον Λένον τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα σήμερα” ήταν η εύκολη διάγνωση του Γάλλου διευθυντή.

Η αδιάφορη βαθμολογικά Γουέστ Χαμ δεν χαρίστηκε στους εξουθενωμένους αντιπάλους της. Οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν εύκολα στον αγωνιστικό χώρο, προηγήθηκαν μόλις στο 10′ με ένα μακρινό σουτ του Φλέτσερ, έβγαιναν συνεχώς πρώτοι στη μπάλα, κέρδιζαν τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες και θα μπορούσαν να είχαν καθαρίσει το ματς από νωρίς. Ένα γκολ από το πουθενά του Ντεφόε λίγο πριν το ημίχρονο όμως, χάρισε μερικές στιγμές ελπίδας στους φίλους της Τότεναμ, που μέχρι τότε έβλεπαν για πολλοστή φορά την ομάδα τους να αποτυγχάνει την κρίσιμη στιγμή, έστω και χωρίς να φταίει τόσο αυτή τη φορά.

Με το σκορ στο ημίχρονο του αγώνα του Χάιμπουρι να είναι 2-2, οι «Σπερς» είχαν ακόμα το προβάδισμα. Οι δυνάμεις τους όμως δεν κράτησαν πολύ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο συνήθως ακούραστος Κάρικ παρέδωσε πνεύμα στη μια ώρα αγώνα και ζήτησε αλλαγή. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά σε εκείνο το πρωτάθλημα που δεν έβγαλε όλο το 90λεπτο. Η Γουέστ Χαμ πίεσε πολύ για το δεύτερο γκολ, έχασε πέναλτι με τον (παλιό παίκτη της Τότεναμ) Τέντι Σέριγχαμ και τελικά πήρε το παιχνίδι στο 80′ χάρη σε κοντινό πλασέ του Μπεναγιούν. Ακόμα και χωρίς αυτό όμως, με το ματς στην ισοπαλία η θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ θα πήγαινε στην ομάδα του Βενγκέρ αφού την ίδια ώρα ο κακός δαίμονας της Τότεναμ, Τιερί Ανρί, έκανε χατ-τρικ στο 4-2 επί της Γουίγκαν.

Η μεγάλη ευκαιρία των «πετεινών» έκανε φτερά μαζί με τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ και οι φίλοι τους θα έπρεπε να περιμένουν ως τον Μάιο του 2010 για να πανηγυρίσουν επιτέλους μια έξοδο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Η πικρή ιστορία εκείνου του αγώνα όμως δεν έλαβε τέλος εκείνο το απόγευμα. Η συνέχεια ήταν ό,τι ακριβώς ονειρεύονται τα κουτσομπολίστικα ΜΜΕ της Αγγλίας. Η αρχή έγινε με τις θεωρίες συνομωσίας. Σε παμπ, εφημερίδες, ίντερνετ αλλά ακόμα και στο προπονητικό κέντρο της Τότεναμ, ο καθένας είχε και μια διαφορετική θεωρία για το ποιος μπορεί να φταίει γι’αυτό που έγινε. Σχεδόν κανένας δεν μπορούσε να αποδεχτεί τη θεωρία ότι η ομάδα αποδεκατίστηκε εντελώς τυχαία λίγο πριν το μεγαλύτερο παιχνίδι της χρονιάς. Κάποιοι λίγοι μιλούσαν για εμπλοκή της Γουέστ Χαμ, αρκετοί πίστευαν ότι κάπως έχει βάλει το χεράκι της η άμεσα ενδιαφερόμενη Άρσεναλ, που εντελώς συμπτωματικά εκείνο το βράδυ είχε καταλύσει σε ένα κοντινό ξενοδοχείο, ενώ κυκλοφόρησε αρκετά και η φήμη που έλεγε ότι όλη η ζημιά έγινε από έναν σεφ του ξενοδοχείου που ήταν φανατικός φίλος των «κανονιέρηδων».

Δεν υπήρχε περίπτωση από μια τέτοια φάση να λείψουν τέτοιες γραφικές, ιντερνετικές δημιουργίες

Μέσα στις επόμενες μέρες ο Λίβι έκανε κυριολεκτικά ό,τι περνούσε από το χέρι του για να πείσει την Πρέμιερ Λιγκ πως πρέπει να επαναληφθεί ο αγώνας. Μετά από καταγγελία του η αστυνομία μαζί με ειδικούς από τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας πήγαν στο ξενοδοχείο και πήραν δείγμα από όλα τα φαγητά που χρησιμοποιήθηκαν σε εκείνον τον μπουφέ ώστε να εξεταστούν. Ταυτόχρονα οι παίκτες που αντιμετώπισαν πρόβλημα έδωσαν δείγμα ούρων και κοπράνων, σε μια διαδικασία που όπως φαίνεται και από τις δηλώσεις τους κανένας δεν θα ξεχάσει εύκολα, αφού εκτελέστηκε με τρομερή συνέπεια και σοβαρότητα: Με το που γινόταν η… δουλειά, μια μαύρη Μερσεντές με κάποιον υπάλληλο του συλλόγου έφτανε αμέσως στο σπίτι, έπαιρνε το δείγμα και το μετέφερε όσο πιο γρήγορα γινόταν στο διαγωνιστικό κέντρο.

To πόρισμα όμως δεν ήταν αυτό που ήλπιζε να είναι, καθώς στο εξεταζόμενο φαγητό δεν βρέθηκε τίποτα ύποπτο. Για παν ενδεχόμενο πάντως, και επειδή όποιος καεί με τον χυλό φυσά και το γιαούρτι, από τη μέρα εκείνη η Τότεναμ συμπεριλαμβάνει στα μέλη της αποστολής για κάθε εκτός έδρας αγώνα και δυο δικούς της σεφ, που επιβλέπουν κάθε σημείο της διαδικασίας από το μαγείρεμα μέχρι το σερβίρισμα. Όπως όλα δείχνουν υπεύθυνος για τα όσα έγιναν ήταν ένας νοροϊός, δηλαδή μια μορφή ιογενούς γαστρεντερίτιδας, που εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα στα μέλη της αποστολής κατά τη διάρκεια της κοινής τους παραμονής στο ξενοδοχείο.

Φυσικά οι ποδοσφαιρικοί μύθοι και οι οπαδικές καζούρες δεν ενδιαφέρονται για κουραστικές επιστημονικές και ιατρικές λεπτομέρειες και στη συλλογική μνήμη έμεινε ότι η Τότεναμ έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ και ό,τι μπορεί να σήμαινε αυτό για τη μετέπειτα πορεία της από κάτι ύποπτα λαζάνια που πιθανόν να μαγείρεψε κάποιος ύπουλος σεφ που μεγάλωσε με αφίσες της Άρσεναλ στο παιδικό του δωμάτιο.

https://blog.stoiximan.gr/

BEST OF THEMASPORTS