Ο ηγέτης Χαβιέρ Μαστσεράνο

Σύμφωνα με το μύθο και τις διηγήσεις των επόμενων δεκαετιών αγόρασε όσες εφημερίδες μπορούσε, τις αράδιασε στην τουαλέτα του δωματίου του και φώναξε όλους τους συμπαίκτες του. Όταν κατέφτασαν όλοι, τους ζήτησε να κατουρήσουν πάνω τους.

O Χαβιέρ Μαστσεράνο είναι εδώ και μερικούς μήνες ο νέος προπονητής της εθνικής Αργεντινής U20. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε μια λίστα με κάποιους από τους κανόνες που έχει επιβάλλει στους νεαρούς παίκτες του:

- Πρέπει να μελετούν καθημερινά και να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους στο σχολείο ή τη σχολή τους, να μάθουν Αγγλικά και να διαβάζουν βιβλία στον ελεύθερο χρόνο τους κατά τη διάρκεια των ταξιδιών με την ομάδα.

- Πρέπει να καθαρίζουν μόνοι τους τα παπούτσια τους μετά από κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα και να φροντίζουν τα αποδυτήρια και τα δωμάτια τους.

- Πρέπει να σερβίρονται μόνοι τους στο εστιατόριο του προπονητικού κέντρου και να μαζεύουν τα πιάτα και το δίσκο τους μόλις τελειώνουν το φαγητό.

- Πρέπει να συμμετέχουν σε σεμινάρια επικοινωνίας για να μάθουν πως να συμπεριφέρονται στα ΜΜΕ και πως να χρησιμοποιούν σωστά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Λίγες ώρες μετά στα αποδυτήρια του Μαρακανά ένας υψηλά ιστάμενος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ουρουγουάης μίλησε στους παίκτες μεταφέροντας το μήνυμα των ανωτέρων πως ο βασικός στόχος είναι να μην ξεφύγει το σκορ του αγώνα και διασυρθεί η χώρα. Όταν αποχώρησε και αυτός και ο προπονητής από το δωμάτιο και ελάχιστα λεπτά πριν βγει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο, ο Βαρέλα συγκέντρωσε ξανά όλους τους συμπαίκτες του και σε ένα ιστορικό μονόλογο λίγο-πολύ απαίτησε από όλους να ξεχάσουν όλα όσα τους είπαν ως τότε και να βγουν να παίξουν το ματς στα ίσα, αδιαφορώντας για τους 200.000 ανθρώπους που βρίσκονταν στις κερκίδες.

Στο δεύτερο λεπτό της επανάληψης και ενώ η Βραζιλία, που ήθελε απλά μια ισοπαλία για να σηκώσει την κούπα, είχε ανοίξει το σκορ και πριν προλάβουν καν οι συμπαίκτες του να καταρρεύσουν ψυχολογικά από την αδιανόητη πίεση τόσου κόσμου (σύμφωνα με τις διηγήσεις ο Ουρουγουανός παίκτης Χούλιο Πέρες κατουρήθηκε και λίγο πάνω του στην αρχή από το άγχος και την πίεση) o Βαρέλα πήρε τη μπάλα στα χέρια και δημιούργησε μια ολόκληρη ένταση ζητώντας να ακυρωθεί το γκολ ως οφσάιντ. Μετά από μερικά λεπτά διαβουλεύσεων και λογομαχιών και αφού ο ενθουσιασμός όλων είχε καταλαγιάσει και οι κερκίδες είχαν ηρεμήσει προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν γιατί όλος αυτός ο εκνευρισμός που χαλάει τη γιορτή, ο Βαρέλα άφησε επιτέλους τη μπάλα από τα χέρια του και γυρνώντας προς τους συμπαίκτες του, σε μια από τις μεγαλύτερες μικρές στιγμές στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου (πιθανόν και τη μεγαλύτερη), φώναξε “ωραία, τώρα πάμε να κερδίσουμε”. Τα όσα ακολούθησαν τα ξέρει σχεδόν όλος ο πλανήτης κι ας διαδραματίστηκαν 64 χρόνια πριν.

Όλοι όσοι πρόλαβαν τον Βαρέλα να παίζει συμφωνούσαν πως δεν είχε αρκετά τεχνικά χαρίσματα, δεν ήταν καλός δημιουργικά, δεν ήταν θεαματικός και δεν ξεχώριζε σε καμία περίπτωση ποιοτικά με το παίξιμο του. Ήταν όμως γρήγορος, δυνατός, με τρομερές αντοχές και είχε σε πλεόνασμα αυτό που αποκαλούν οι Ουρουγουανοί “garra”, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως ψυχική δύναμη, πάθος, “έντερα” στις ζόρικες καταστάσεις ή, ακόμα πιο λαϊκά, “αρχίδια”. Και τα είχε σε τόσο μεγάλο βαθμό που με αυτόν στην ενδεκάδα η Ουρουγουάη έφτασε ως τον ημιτελικό και του επόμενου Μουντιάλ. Ο Βαρέλα τραυματίστηκε πριν το ματς, δεν έπαιξε στον αγώνα και οι Ουρουγουανοί ηττήθηκαν στην παράταση από τους Ούγγρους. Με αυτόν παρόντα δεν έχασαν ούτε ένα παιχνίδι Παγκοσμίου Κυπέλλου!

Όπως και ο Βαρέλα, ο Χαβιέρ Μαστσεράνο δεν έχει πολλά τεχνικά χαρίσματα, είναι κοντός, δεν είναι καλός δημιουργικά, δεν αποφεύγει τα αβίαστα λάθη στις πάσες και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εστιάσει κάποιος αδαής πάνω του την ώρα ενός αγώνα όταν γύρω του συνήθως υπάρχουν παίκτες πρώτης κλάσης με ταλέντο που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια. Εκτός αυτού, δεν είναι και Ουρουγουανός. Παρ’ όλα αυτά μετά και το χθεσινό ματς (που όλως τυχαίως έγινε κι αυτό στα πλαίσια ενός Μουντιάλ στη Βραζιλία) δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ κανένας άνθρωπος να αμφισβητήσει το “garra” του.

Δεν είναι μόνο τα πρώτα 15-20 λεπτά στα οποία δεν σταμάτησε στιγμή να υποδεικνύει στους συμπαίκτες του πως ακριβώς έπρεπε να σταθούν ή να κινηθούν στον αγωνιστικό χώρο, δεν είναι μόνο το ότι τραυματίστηκε φαινομενικά σοβαρά στο κεφάλι και παρ’ όλα αυτά επέστρεψε στο παιχνίδι για να παίξει σχεδόν άλλα 100 λεπτά, δεν είναι μόνο το ασταμάτητο και ψυχωμένο τρέξιμο του (δεύτερος σε χιλιόμετρα σε όλη τη διοργάνωση μέχρι πριν τους ημιτελικούς) σε όλους τους χώρους που βοήθησε σημαντικά στο να παραμείνει ακίνδυνη η Ολλανδία, δεν είναι μόνο το ηρωικό και σωτήριο τάκλιν στο 90′ ενός ημιτελικού, που θα μπορούσε από μόνο του να είναι μια μικρή, αυτοτελή ιστορία για τις επόμενες γενιές, δεν είναι μόνο τα πλάνα του σκηνοθέτη που τον δείχνουν στην αρχή κάθε ημιχρόνου της παράτασης να έχει συγκεντρώσει γύρω του όλους τους συμπαίκτες του και να τους βγάζει παθιασμένο λόγο με τον προπονητή του δίπλα ακριβώς απλά να τον παρατηρεί.

Είναι κυρίως η τελευταία μικρή πινελιά του μεγαλείου της χθεσινής του εμφάνισης, μια συγκέντρωση όλων των κομματιών της ηγετικής συμπεριφοράς του στις δυο-τρεις απλές κουβέντες που αποφασίζει να πει προσωπικά στον Ρομέρο δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσουν τα πέναλτι, με το χόρτο ακόμα κολλημένο στο μάγουλο του από κάποιο τάκλιν στην παράταση.

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς του είπε στην αρχή αλλά είναι ξεκάθαρο πως η κατάληξη του είναι “Απόψε τρως τον κόσμο! Απόψε γίνεσαι ήρωας!”, ακολουθούμενη από ένα φιλί στο μάγουλο. Ο ηγέτης μίλησε, ο τερματοφύλακας τον πίστεψε, η Αργεντινή προκρίθηκε, το ποδόσφαιρο απέκτησε μια ακόμα ιστορία για να ανατριχιάζει μετά από χρόνια.

sombrero.gr